List otwarty do bliskich i przyjaciół osób cierpiących z powodu zaburzeń lękowych, obsesyjno- kompulsywnych (OCD), depresji.

autor: Oliwia Mazelewska- Sokołowska

To wspaniałe, że jako członek rodziny lub przyjaciel, troszczysz się i chcesz pomóc swojemu bliskiemu poszukując informacji, które ułatwią mu odzyskanie równowagi w kryzysie psychicznym.

Wiedza na temat specyfiki tych objawów, może ułatwić codzienne życie, a także wesprzeć Ciebie w zrozumieniu co może być pomocne, a co nie będzie posuwało spraw do przodu.

Jak pomóc osobie bliskiej, która cierpi z powodu nerwicy, lęku lub depresji?

Obserwowanie cierpienia osoby, którą się kocha, może być bardzo trudne. Ponadto wysiłek, który wkładasz w pomoc, może sprawić, że Ty też będziesz wspólnie ze swoim bliskim cierpieć. Pamiętaj też o zatroszczeniu się o siebie- troska o Twojego bliskiego musi być odpowiednio zbalansowana- Twoje zdrowie jest równie ważne. To co się dzieje to stresujący czas dla Was obojga.

Trudno jest zobaczyć, a tym bardziej poczuć coś z perspektywy drugiej osoby. Nawet jeśli założymy czyjeś buty to i tak nie poczujemy w którym miejscu i jak bardzo są one za ciasne... Można się tylko domyślać jak coś boli. Tylko o ile ból związany z chorobą somatyczną będzie miał swoje odzwierciedlenie w wynikach badań usg, tomografii czy laboratoryjnych, tak cierpienia wynikającego z kryzysu psychicznego w sposób obiektywny nie widać. Niezrozumiałe zachowanie i sposób myślenia bliskiego mogą budzić wątpliwości i złość.

Być może czujesz się zmęczony i sfrustrowany. Może zadajesz sobie pytania: Czemu nie może poprostu z tym skończyć i wziąć się w garść? Czemu nie może przestać tak się zamartwiać- czy nie wystarczy logicznie pomyśleć? Czemu choć robię wszystko by pomóc nie przyjmuje moich rad i wytłumaczeń?

To normalne, że tak się czujesz. Trudno jest uwierzyć i zrozumieć w coś czego nie można zobaczyć.

Jednak...

Dokładnie te same pytania stawia sobie ten kto cierpi z powodu tych zaburzeń. Czemu taki jestem? Czemu nie mogę przestać i zachowuję się tak nieracjonalnie i głupio? Czemu choć wszystko to rozumiem, nie potrafię myśleć o czymś innym? Co się ze mną stało? Wstydzę się, że nadal się to nie zmienia. Co ze mną nie tak, że choć tak bardzo się staram nie udawało się tego powstrzymać...

Świadomość stresu i presji by jak najszybciej poradzić sobie z lękiem i towarzyszącymi mu objawami, powodują wstyd, rozpacz, poczucie winy, wzmagają poczucie bezradności, nierzadko wtórnie przyczyniając się do pojawienia się również depresji. Oczekiwanie by powrót do równowagi nastąpił natychmiast, wewnętrzna niezgoda na to aby zaakceptować nie tylko istnienie tego kryzysu, ale też to, że wychodzenie z niego jest procesem, który wymaga czasu, pogłębiają jedynie frustrację, przyczyniając się do wzmacniania się objawów. Wstyd dotyczący tej niemocy i bezradności powoduje, że Twój bliski może tłumić lub ukrywać przed Tobą swoje myśli i emocje w obawie przed niezrozumieniem, co niestety w dalszej perspektywie również będzie wpływało niekorzystnie i pogarszało sytuację.

Im lepiej Twój bliski funkcjonował wcześniej tym trudniej w to uwierzyć, że problemy, których doświadcza, jawią się dla niego jako tak trudne. Dla niego samego z całą pewnością też, poczucie winy i wstyd bywają na tyle duże, że czasem całymi latami, wiele osób ukrywa swoje samopoczucie, nie szukając pomocy i leczenia. Zresztą sam lęk nierzadko jest wynikiem tłumienia pewnych emocji, niedopuszczania do świadomości pewnych ważnych potrzeb.

Jeśli ktoś złamie nogę, to można powiedzieć, że my bardziej widzimy jego ból, możemy sobie to wyobrazić i współczujemy mu tego przez co przechodzi. Widać gips, na prześwietleniu złamanie... Łatwiej jest wtedy przyjąć, a nawet może to już wydawać się wtedy oczywiste, że osoba ze złamaną nogą będzie po prostu potrzebowała czasu, odpoczynku na swoją regenerację.

Okazuje się, że zaburzenie lękowe jest problemem niezwykle częstym- około 25% ludzi doświadczy jego objawów choć jeden raz w ciągu życia. Jeśli kiedykolwiek w życiu przechodziłeś przez jakiś kryzys, być może wiesz, że dawane Ci rady najlepiej mogą pasować do osoby, która je dawała, a nie do Ciebie samego. Mówienie komuś, aby wziął się w garść, znalazł sobie hobby lub inne zajęcie w tej sytuacji nie mają sensu.

Nie musisz mieć pomysłu na to co Twój bliski ma zrobić by wydostać się ze swojego kryzysu. On musi sam znaleźć ten klucz na siebie, to co Ty możesz zrobić to dać mu oparcie i zrozumienie, daj mu znać, że jesteś przy nim obecny i jesteś gotów do pomocy. Nie musisz się czuć zobowiązany, że powinieneś pomóc coś zaradzić, znaleźć pomysł, zdobyć wiedzę co robić, by ten problem rozwiązać. Porzuć swoją bezradność. Samo wysłuchanie, zrozumienie i akceptacja są 100% cenniejsze od najbardziej fantastycznie prezentującej się "złotej rady co robić". 

Twoja obecność i akceptacja są niezastąpione i mają w sobie więcej mocy niż sądzisz. Mogą dodać tyle siły i tak wzmocnić, że Twój bliski uwierzy w siebie i znajdzie sposób jak wyjść z kryzysu. Najlepsze porady będą to moc odbierały, a frustracja rośnie tym bardziej im więcej niemocy związanej z tym, że tak dobrej rady nie można wcielić w życie. Gdyby noga Twojego bliskiego była złamana, nie ponaglałbyś go, a raczej czekał, dodawał otuchy i wiary, aż sam będzie gotów by wstać i chodzić.

Co możesz robić:

• Otwórz się na zaakceptowanie, że jest problem, z którym twój bliski się zmaga. Wspieraj go aby zaakceptował swoją chwilową słabość. Zrozumienie daje siłę. Nie naciskaj, nie ponaglaj, daj czas. Pośpiech będzie tu działał z odwrotnym skutkiem.

• Twój bliski potrafi nadal myśleć o tym co się z nim dzieje racjonalnie, ale nie potrafi zatrzymać tego co doświadcza. Jest świadomy tego, że jego myśli są irracjonalne, jednak ta świadomość nie jest w stanie powstrzymać problemu. Nie czyń mu o to wyrzutów. Powiedzenie bliskiemu, że to co robi i myśli jest irracjonalne, nie ma sensu. On już to wie i nie rozwiązuje to problemu.

• Spróbuj być elastyczny w realizowaniu planów jakie macie, być może trzeba je dostosować do obecnych możliwości.

• Zaakceptuj, że powrót do równowagi odbywa się stopniowo. Kroki do tyłu też wpisane są w ten proces.

• Pamiętaj, że Twój bliski jest tak samo zmęczony i tak samo jak Ty chciałby aby to wszystko się skończyło.

• Nie bój się mówić o swoich potrzebach i emocjach, jednak pamiętaj by mówić o nich skupiając się na tym czego chcesz od Twojego bliskiego, uwzględniając jego możliwości bez obwiniania go o to czego nie jest w stanie zrobić.

• Pamiętaj, że to nie brak chęci czy zdolności albo złośliwość wobec Ciebie hamują Twojego bliskiego w rozwiązaniu swoich problemów.

• Poradzenie sobie z zaburzeniami lękowymi jest trochę jak z nauką pływania. Wrzucenie kogoś na głęboką wodę może co najwyżej spowodować traumę i niechęć do dalszej nauki. W pływaniu, trzeba wyczuć, że można sobie pozwolić położyć na tafli wody i ona nas po prostu uniesie. Podobnie z lękiem, gwałtowne ruchy, presja i pośpiech, będą ciągnęły w dół. Potrzeba wiary i spokoju.

• Nie musisz robić więcej, dawać rad, wymyślać rozwiązania, to tylko wpędzi Cię w bezradność. Spróbuj zwyczajnie ze swym bliskim być i mu w jego wyjściu z kryzysu dodając wiary w siebie towarzyszyć. Twoje zrozumienie i akceptacja mogą dodać więcej siły niż sądzisz. Gdy Twój bliski poczuje się silny, z pewnością sobie poradzi.

Pozdrawiam.

Życzę zrozumienia, cierpliwości i miłości do siebie nawzajem. Bliskość, miłość, przyjaźń nierzadko rozpuszczą wiele lęków. 

Czytaj więcej:

Nie bój się być taki jaki jesteś. Poczucie własnej wartości- niezbędne do współpracy z Twoim lękiem.

Nie bój się stresu. Zamień stres w ciekawość.

Nie bój się złości. Gdy lęk bywa wynikiem tłumionej złości...

Jak rozwijają się zaburzenia lękowe z atakami paniki i dlaczego walka z lękiem bywa nieskuteczna?- lęk przed lękiem.

Oliwia Mazelewska- Sokołowska- Psycholog, psychoterapeuta, założyła i prowadzi stronę totylkostrach.pl, z osobami borykającymi się z problemem zaburzeń lękowych pracuje od kilkunastu lat. Szereg szkoleń połączone z wieloletnim doświadczeniem tworzą warsztat pracy terapeutycznej na wysokim poziomie efektywności. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Wrocławskim oraz podyplomowe szkolenia w zakresie psychoterapii systemowej w Wielkopolskim Towarzystwie Terapii Systemowej w Poznaniu. Pracuje w nurcie systemowym oraz narracyjnym.

POPULARNE ARTYKUŁY

Komentarze:

Anna pisze: 11.11. 2021 godz. 11:39

Mam nerwice lękową, rozwodzę się i jestem wpędzana w poczucie winy, a ja nic złego nikomu nie robię, chciałabym być w końcu szczęśliwa i zrozumiana.

P pisze: 10.10. 2022 godz. 21:29

Bardzo dziękuję za ten wpis. W pełni oddaje to co czuje osoba, której bliski jest w kryzysie emocjonalnym.

Mike pisze: 26.10. 2023 godz. 10:56

Witam...od maja 2022 roku znam dziewczynę, która z czasem pokochałem...no tak.....jej problemy są ważniejsze niż moje...w sumie to jest dla mnie najważniejsza na tym świecie.... Wszystko by było fajnie ..jest przesliczna....no tak ... ale.....od jakiegoś czasu zmaga się depresja i atakami paniki....myślę ze to było już wcześniej....nie lubi o tym mowic....do tego ma zdiagnozowana osobowość typu borderline.... Naprawdę nieciekawy przypadek....próby samookaleczania w przeszłości...nie tylko ramiona ale tez uda ...nie wiem dlaczego to robiła ..nie robi już tego...nie wiem chyba pomimo swojej naprawdę słodkiej urody ma ogromne poczucie niskiej wartości...... Kiedyś zapytałem jak się czuje....któryś raz z kolei ... padła odpowiedz ... wiesz ja to chyba mam cos takiego w sobie ze wciąż czekam na złe wiadomości i ich wręcz oczekuje oraz mam strach ze cos złego stanie się wokół mnie lub moim bliskim...choć nie wiem co to miałoby być... Oczywiście terapie ...tabletki....to na nic chyba bo już nawet ma przerwy miesięczne w pracy bo ciągle płacze ... wszędzie...w domu idzie pod prysznic i płacze żeby nikt nie widział i nie słyszał...... strasznie się tego wstydzi...ufa mi i wie ze się z niej nie śmieje...i nawet nie myślę źle o niej...próbuję być wyrozumiały i cierpliwy bo ja bardzo kocham i nie przeżyłbym gdyby cos się jej stało... Ostatnio powiedziała mi, że do niczego się ona już nie nadaje a nawet rujnuje świat komuś kto się o nią troszczy...jest strasznie nieufna i impulsywna ... nawet na niewielka krytykę od przypadkowych osób reaguje złością ... przeklina i wymyśla ludziom.......no tak....a potem płacze.... Przypadkiem wpadłem na ta stronę bo dużo czytam na te tematy ... tylko chciałem gdzieś komuś napisać...ona o tym nie wie i nie chce by ludzie dookoła wiedzieli ze ona zmaga się z tego typu problemami....boi się ze ludzie powiedzą ze jest głupia ... że oszalała.....ale z ręka na sercu mogę powiedzieć ze potrafi być urocza mila ... umie kochać na swój sposób...kocha zwierzęta.....może to tutaj nie ma znaczenia ale czasem powtarza ze bóg jest gdzieś tam i widzi co robię i jaka jestem.. Nie wiem czy wszystko napisałem co chciałem....pewnie nie ...

Bardzo dobry opis jak pomóc osobie z nerwicą, gdyby tylko jeszcze mój Mąż chciał to przeczytać nasze życie byłoby łatwiejsze. A niestety nie zawsze bliscy chcą mieć tyle samo wiedzy co osoby z nerwicą, a pewnie by to ułatwiło pomoc.

Copyright © 2019- 2024 by totylkostrach.pl