autor: Oliwia Mazelewska- Sokołowska

Wiele osób opisując swoje przeżywanie lęku, mówi o doświadczeniu, które określa jako trudne do wytłumaczenia, ale szczególnie nieprzyjemne i przerażające. Są to derealizacja i depersonalizacja.

Na czym polega depersonalizacja i derealizacja?

Niektórzy opisują to jako uczucie oderwania się od własnego ciała, utratę kontaktu z realną rzeczywistością, mówią że życie wydaje się snem lub że wszystko dookoła wydaje się być jakby we mgle. 

Jednak największym kłopotem związanym z doświadczaniem tych objawów jest brak świadomości i wiedzy na temat tego co w tym danym momencie się dzieje, a to z kolei prowadzi do dalszego narastania lęku i niepokoju.

Przeżywanie tych objawów rodzi strach i pełne obaw pytania o własne zdrowie psychiczne.

"Bałem się, że zwariuję", "To na pewno nie było normalne", "Popadam w ciężką chorobę psychiczną"- oto co mówią osoby, które doświadczyły depersonalizacji/derealizacji.

To co chcę o tym najważniejszego powiedzieć to:

Jest bezpiecznie, nie zwariujesz, nie popadniesz w obłęd, to nie jest niebezpieczne.

Depersonalizacja i derealizacja są częstą konsekwencją i objawem stanów lękowych. W lęku uogólnionym bywają konsekwencją nieustannego zamartwiania się i zaabsorbowania problemami oraz swoim stanem wewnętrznym. Natomiast w sytuacji ataku paniki są wynikiem siły i natężenia doświadczanego lęku.

Ta koncentracja na własnym samopoczuciu, na obserwacji swoich emocji, które często towarzyszy osobom z zaburzeniami lękowymi powoduje ogromne zmęczenie i przeciążenie tą sytuacją. Jednocześnie to skupienie na sobie i swoim świecie wewnętrznym jest tak intensywne, że daje odczucie oderwania się od otoczenia, od świata zewnętrznego.

Towarzyszy temu dezorientacja, brak koncentracji, wyczerpanie po ogromnym wysiłku tego niekończącego się myślenia o sobie i katastroficznych problemach.

Poranki już często zaczynają się od zadania sobie pytań:

" Jak się czuję? Jaki ten dzień będzie, czy dam radę? Czy dostanę ataku paniki?"

Zamartwianie staje się nawykiem, przyzwyczajeniem od którego trudno się oderwać. Gdy głowa jest tak zajęta, gdy jesteś tak oderwany/-na myślami od otoczenia, nie bądźmy zadziwieni, że to prowadzi do tak intensywnych odczuć jak:

derealizacja i depersonalizacja

Na szczęście, tak jak pisałam, to nie jest niebezpieczne, to minie, jak każdy inny objaw związany z zaburzeniami lękowymi. A nawet nie tylko nie jest niebezpieczne, a stanowi naturalny sposób ochrony.

Twój organizm broni się w sposób naturalny przed siłą emocji.

To uczucie może się przydarzyć również osobom np. w sytuacji żałoby lub innych ciężkich doświadczeń, można powiedzieć, że stanowi taki tymczasowy sposób poradzenia sobie z silnymi emocjami, taki zawór bezpieczeństwa.

Gdy zbyt dużo silnych emocji w danym momencie może być już za trudne na daną chwilę do udźwignięcia, nasz organizm poprzez depersonalizacje/ derealizację tworzy dla nas taką bańkę ochronną.

Gdy minie pierwszy szok, stopniowo można będzie te emocje dopuścić i objawy depersonalizacji/derealizacji też miną.

Jednak chwilowo te emocje są odsunięte, nasz organizm chce nas tak zmusić do odpoczynku.

Można zatem powiedzieć, że Twój umysł próbuje Cię chronić przed tymi wszystkimi myślami i problemami, które przerabiasz w swojej głowie.  

Co możesz robić gdy doświadczasz depersonalizacji/derealizacji?

• Spróbuj nie uciekać przed tym stanem, zaakceptuj to i na chwilę zostań w tym oderwaniu, daj sobie czas, nie wymuszaj na sobie tego, że masz się czuć normalnie. Walka z tym będzie miała odwrotny skutek.

• Pomyśl, że to minie, to stan tymczasowy, jedynie jeden z objawów jakich doświadczasz, nie utracisz kontroli nad sobą, to po prostu Twój organizm sam robi Ci przerwę w tej wytężonej pracy umysłu lub od siły emocji jakich doświadczasz. 

• Zwróć się na chwilę do świata zewnętrznego (możesz sobie pomyśleć, że chwilowo jesteś jak komputer w stanie awaryjnym- podstawowe funkcje działają, ale niektóre są wyłączone np. emocje, koncentracja):  zaangażuj się w jakieś zadanie/aktywność, którą robiłeś/ -aś lub w ludzi wokół siebie, zaciekaw się ich sprawami.

• Uznaj, że potrzebujesz czasu, a te objawy zaczną zanikać, nie poganiaj się.

Jeśli potrzebujesz wsparcia, a powyższe porady to mało, nie zwlekaj z umówieniem się na konsultację/psychoterapię do terapeuty zajmującego się lękiem.

Oliwia Mazelewska- Sokołowska- Psycholog, psychoterapeuta, założyła i prowadzi stronę totylkostrach.pl, z osobami borykającymi się z problemem zaburzeń lękowych pracuje od kilkunastu lat. Szereg szkoleń połączone z wieloletnim doświadczeniem tworzą warsztat pracy terapeutycznej na wysokim poziomie efektywności. Ukończyła psychologię na Uniwersytecie Wrocławskim oraz podyplomowe szkolenia w zakresie psychoterapii systemowej w Wielkopolskim Towarzystwie Terapii Systemowej w Poznaniu. Pracuje w nurcie systemowym oraz narracyjnym.

Czytaj więcej:

Komentarze:

Copyright © 2019- 2022 totylkostrach.pl